My lonely days in the middle of know where

Op naar Albanië. Ik moest van de ene bus naar de andere bus overstappen tot ik zou zijn waar ik wilde zijn. Genaamd Valbona.
Halverwege de laatste bus werd ik eruit gezet, met het advies een kant op te lopen en daar verder te vragen. Helaas was die buschauffeur de enige die wist hoe het zat. Ik werd zelfs heen en weer gestuurd. Dat was ff niet leuk, maar al snel dook er weer een reddende engel op. Na wat telefoontjes werd ik naar een plek gebracht waar de bus net aan kwam. Over vol was hij, maar ik mocht mee. Op een krukje in het gang pad. Zo ging ik de grens over. Om Kosovo binnen te komen werd ik nog gecontroleerd en kreeg ik een stempel. Nu helemaal nix..
Ik kwam aan in Bajram Curri. Daar hoopte ik verder te komen maar helaas. En me enigste optie was een luxe hotel. Douche zolang ik wou, alleen op een kamer en zelfs een tv. Moest wel de volle mep betalen 5 euro meer als een hostel tot nu toe. Vanaf toen was het vooral wachten, want de bus ging de volgende dag pas weer om 2 uur. Het dorp was een leuk dorp en mooie omgeving, vriendelijke mensen. En de volgende dag werd ik weg gebracht naar Valbona.
Valbona is geen dorp te noemen. Een straat met om de 500 meter een hotel, dat is het. Het hotel waar ik werd af gezet was wat minder gast vrij, als ik gehoord had dat het hier zou zijn. Maar alles wees zichzelf uit en ik had nog de hele middag voor me hike. Onbeschrijfelijk mooi! Ik kan niet beschrijven hoe mooi dat is en hoe gaaf dat is om mee te maken. Het geeft zo'n kick om tegen die bergen op te gaan. En elke meter een nieuw uitzicht lijkt het wel. Ik hou ervan.
De dag er na ben ik naar Fierze vertrokken. Na 6 uur wachten in totaal had ik de geweldige mogelijkheid om met de boot verder te gaan. We waren de enige in de omgeving. Net als in films zo mooi!
De nacht heb ik door gebracht in Skroder en vanaf hier ga ik vandaag naar Tiranie, hoofdstad van Albanie.