San Pedro de Atacama

Wat een bijzondere ervaring hebben wij achter de rug! Dit ga ik nooit kunnen omschrijven, maar het is zeker een verhaal wat geschreven moet worden.

We komen s avonds met onze auto aan in San Pedro. Erg toeristisch dat moet ik wel zeggen, maar daardoor oogt het als een soort fata morgana in het midden van de woestijn. Alsof Aladin ieder moment aan kan komen vliegen. Helaas lopen er geen Aldinnetjes rond, maar is het dorpje bezaaid met skeletjes, draculatjes en dode prinsesjes, want hier wordt Halloween gevierd. Super leuk om die kleintjes zo enthousiast rond te zien rennen opzoek naar snoep. We eten voor ons doen erg laat, maar om 9 uur waren we een vd eerste in het restaurant. Aangezien we geen woord Spaans kennen is het iedere keer weer een verrassing wat we krijgen. En tot nu toe is iedere verrassing een cadeautje, want we eten heerlijk en gevarieerd.

De volgende dag kiezen we ervoor om rustig op te staan, we zijn immers op vakantie, en daarna op route.. I'm driving shot gun, underneed the hot sun, feeling like a someone! Wat een gave rit, we bleven ons verbazen over het uitzicht. En voor Arjan leuk dat de weg begon te veranderen en het daardoor geen saai ritje werd. Ik spijt, want Arjan wilde graag een 4x4 huren, maar om geld te besparen hebben we daar niet voor gekozen. Maar wat heb ik afgelopen 2 dagen gehoopt dat de auto in eens in een 4x4 zou veranderen! Wonderen zijn gebeurd, helaas niet deze.

Deze dag zat bomvol. We zijn begonnen bij lagunes, meren op 4000 m hoogte tussen de besneeuwde vulkanen. Wat fantastisch mooi was dat! En nee dat lag niet aan het high gevoel ins onze hoofd van de hoogte. Daarna had het receptie vrouwke een plek aan gewezen waar we konden eten. Wij reden er voorbij omdat het zo klein was, maar toen we daar binnen kwamen was het een grote zaal met lange tafels waar iedereen als 1 grote familie kon eten. Ik vond het geweldig. Daarna zijn we naar flamingo's gaan kijken bij een andere lagune, dit lag rondom de zoutvlaktes. Blijkbaar wordt er in Atacama een groot gedeelte van al het zout gewonnen. HOE DAN??? We zitten land inwaarts, in een woestijn, zout zit in de zee... gelukkig kon Arjan met zijn bodem expertise het een en ander uitleggen. Maar toch, voor mij klopt het niet. Daarna naar valle de la muerte, vallei van de dood. Dat heet zo, omdat er niets groeit daar zeggen ze. Mijn verklaring voor deze naam is dat je kapot gaat vd hitte daaro. Maar wat was het weer ontzettend mooi! Ze noemen het ook wel de plek die op mars lijkt! Geen idee hoe mars eruit ziet, nooit geweest, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit er op lijkt. Waanzinnig mooi rood en pieken en ruw gesteente. HOE krijgt de natuur dit zo voor elkaar.. Maar toen tijd voor de laatste stop! Mijn hoogte punt valle de la Luna. Er stonden wel 2 foto's ervan in onze lonely planet, van de zonsondergang daar, dus dit moet de moeite waart zijn. En door deze geweldige dag, waren mijn verwachtingen nog hoger! Dus wij goed voorbereid, we wisten hoe laat de zon onderging en hoelang we er over zouden doen om daar te komen, komen we bij de ingang. Dicht!!! NEE! Dit kan niet waar zijn! Toch geprobeerd mij te herpakken, maar helaas de rest vd avond was een teleurstelling, door een ober die het te druk had en eten wat te veel Europees moest lijken en het daardoor niet was. Zelfs de poging om zat naar huis te gaan mislukte, omdat hij ons drinken vergat.

Na een goede nachtrust in ons geweldig mooie hotel, stonden we weer met goede moed op. Nu wel valle de la Luna, dan maar zonder zonsondergang, maar dit moest ik zien. En wat is dit gaaf zeg! Zeker mijn hoogte punt, zelfs zonder zonsondergang. Het bleek een heel groot natuur park te zijn met meerdere stops. De eerste was een zout grot waar we lekker konden klauteren en klimmen, maar de tweede.. onbeschrijfelijk! Maar alles gebeurt met een reden, want deze klim hadden wij de dag ervoor nooit kunnen maken, omdat we toen al zo moe waren. Plus er was nu niemand! Heel bijzonder! Daarna niet alles meer gezien, want er stond nog een natuur wonder op de planning, de geisers van el Tato. Een flinke rit, waarover gewaarschuwd werd dat er een 4 x 4 nodig was, maar na meerdere keren gevraagd te hebben bleek dit alleen in het donker of in de winter nodig te zijn, dus wij er naar toe. Wat fantastisch mooi weer! EN we reden door het land vd Alpacas! Overal liepen ze vrij in het rond. De rit duurde zo'n ander half uur en momenten kreeg ook Arjan het benauwd en vond ook hij het niet altijd even stoer meer. Daar aangekomen voelde wij ons echt aan het einde van de wereld. Maar de geisers maakte weinig indruk, in ons hoofd zat de terug weg en de aankomende donkerte. Maar ook die geiser lagen boven 4000 km en een groot stuk vd rit er naar toe ook al, wij kregen dus steeds meer last vd hoogte. En terug was nog erger dan de heen weg. Op dat moment vond ik het ook echt niet meer grappig (wel ontzettend mooi!) en werd ik nog wagen ziek ook. Toen wij uiteindelijk op de verharde weg aan kwamen werd Arjan in eens super druk, blijkbaar zag hij dit niet tot een goed einde komen en kreeg hij een ontlading. (Klein detail we heeben dit hele stuk geen auto tegen gekomen en er was ook geen telefonisch bereik) Helaas was deze weg voor mijn ziek zijn ook niet beter. Maar boeiend. Deze weg was het meer dan waard!! De mooiste rit die ik ooit in mijn leven zal maken!

Next stop Pucon.. het merengebied van Chili.. dus dag woestijn, 30 graden, zweet en zand.